Kavanozun İçinde- Bölüm 2

    Uzun zaman oldu yazmayalı. Bir daha bu kadar ara vermemeliyim. Yazacaklarım birikiyor. Sonra unutuyorum. Bunu da yazmalıyım günlüğüme diyorum o anda. Sonra yok olup gidiyor. Beynimin içinde dans eden harfler kelimeleri oluşturduktan sonra benimle dalga geçer gibi yok oluyorlar. Evet evet yok oluyorlar. Size de oluyor mu? Bakmayın öyle. Yani sizin de kelimeleriniz kaybolup gidiyor mu? Yoksa bu sadece bana olan bir şey mi?

  Bazen birisine kızıyorum. Söyleyeceklerimi aklımda tutayım diyorum. Konuşurken o sinirle unutup gidiyorum. Birkaç saat sonra kendi kendime söyleniyorum. ''Bunu niye söylemedim?''  Söylenmenin de bir faydası yok. Ne olacak benim bu hallerim onu da bilmiyorum. Bir gün bulutların üstündeyim, mutluluktan havalara uçuyorum. Bir gün depresif bir halde, yerimden kalkmak istemiyorum. Yani sizin anlayacağınız saçmalıyorum. Aslında saçmalık da değil, psikoloji. İnsanım ben de. Her gün aynı olamam ki. Bu da çok normal. Bazen düşününce kendimi suçluyorum. 

  Her şey  bizde bitiyor. Dışarıdan gelen etkilere kendimizi kapatmayı öğrenmemiz lazım. Bu hemen öğrenilecek bir şey mi? Tabii ki değil. Bunun için bir şeyler yaşayıp bu farkındalığa ulaşmak gerek. Kendimi bir şey için zorunlu hissetmek de istemiyorum. Bu beni çok yoruyor. Bir şeyleri zorunlu olduğun için yapmak. Yapmak istemiyorum. İçimden ne gelirse onu yapmak istiyorum. 

  Günlüğe bile her gün yazmak zorunluluk gibi geliyor. Evet bu kadar ara da verilmez ama bir yandan da düşününce hissettiğim anda içimdekileri yazmam daha iyi değil mi sizce? Bu sefer de yazacaklarımı unutuyorum dedim yukarıdaki cümlelerde. Yine de her gün zorunlu olarak yapamam. Benim kişiliğim böyle değil. Yani ben canım ne zaman isterse o zaman yapacağım bir şeyi. Yarış içinde olmayı sevmem. Hırslıyımdır, ama yarış yapmak bana göre değil. 

  İyi bir insan olmak için çabalıyorum. Yanlışlarım var. Keşke bu yanlışları yapmasaydım. Yanlışlar ders almamızı sağlar değil mi? Herkes bunu söyler. Belli bir noktadan bakınca evet doğru. Ben farklı düşünüyorum. Aklımızı kullanmıyoruz. Sizin için bir şey diyemem. Kendime kızdığım çok nokta var. Bazı şeyleri yaşamamış olmayı, bazı kişileri hiç tanımamış olmayı gerçekten çok isterdim. Her şeyi yaşayıp suçu kadere atmak bana oldukça saçma ve komik geliyor. 

  Bazen sorarlar ya; ''Sihirli değneğin olsa neyi değiştirirdin kendinde?'' diye. İşte benim bu soruya cevabım çok net. Kesinlikle o pişmanlıklarımı geriye alıp hiç yaşamamış olmayı isterdim. Bazı şeyleri geç anlıyoruz. Böyle olması gerekiyor diye bir kural var. Hayır katılmıyorum, niye öyle olsun, niye öyle olması gerekiyor?  

''Sen de her şeye karşısın?'' diyorsunuz şimdi. Yani günlüğümü okusanız öyle diyeceğinizi biliyorum. Karşı değilim. Yani bilmiyorum belki de karşıyım. Sadece kuralların içinde sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bu da bana göre değil. Özgürlüğüme düşkünüm. Biri bana bir şey dediği zaman yapmam. Tabii söyleme şekli benim için çok önemli. Üslup benim için önemli. Bence herkes için de önemli olmalı. Bu konu biraz karışık.

  Bu sefer yazarken pek sinirli değildim. Fark ettiniz değil mi? Sakinleştim sanırım. Yani genelde sinirliyim ama bugün sakinim. Sinirlerimin bozuk olmasının sebebi de sizsiniz. Ne kolay değil mi? Suçu başkalarının üstüne atmak. Hep yaptığımız şey. Yapmamalıyız ama yapıyoruz. Alın size bir yanlış daha. Neresinden bakarsanız bakın yanlış, hem de kocaman bir yanlış. 

  Yazarken çok soru sordum. Bazı cümlelerimde de kendimle çeliştim biliyorum. Duygu karmaşasından ne zaman çıkacağımı hiç bilmiyorum. Dediğim gibi kavanozdayım. Kavanozun içinde olmak iyi geliyor bana şimdilik. Yanıma birkaç tane çikolatalı kurabiye de alsam mı? Bence almalıyım. Ama kavanozun kapağı açık kalacak.

  Yine sayfanın sonuna iki tane yüz çizdim. Günlük, Bölüm 2 yazdım. Defterin kapağını kapattım ve yine açık olan penceremde dışarıya baktım. Sonra yine odadan çıkmak üzere adımımı attım...

    🎈Günlüğün ilk bölümünü okumak isterseniz tıklayabilirsiniz😊

     🎈Devam edecek😊

         🎈Görseli yapay zekayla oluşturdum😊