Kavanozun İçinde

   

    Bir kavanozun içindeyim. Hayatı seyrediyorum. Çıkmak istemiyorum buradan. Çıkarsam kötü şeyler olacak biliyorum. Nereden biliyorsun? sorusunu duyar gibiyim. Aslında bildiğim bir şey de yok. Sadece  his. Hislerinize güvenir misiniz? Hislerimde pek yanılmam, belki çok az bir yanılma payı olabilir.

   Israr etmeyin, çıkmayacağım bu kavanozdan. Baksanıza, kendime kurduğum bu dünyada ne kadar mutluyum. Belki de kendimi kandırıyorum. Kendimi kandırsam da bu benim sorunum. Hem size ne benim küçük aynı zamanda kocaman dünyamdan. Ben iyiyim böyle. Benimle bu kadar ilgilenmeyin. Sizler de kendi dünyalarınıza dalsanıza. O dünyaları bir keşfetseniz kimseyle ilgilenmezsiniz. Bu kavanozun içinde kendime kurduğum hayat benim için çok zor oldu.  Kavanozun içine girdim, sonra da kapağını kapatmaya çalıştım ama şu an o kapak açık. Öyle göründüğü kadar kolay değil bazı şeyler. Sizler kolay olduğunu düşünüyorsunuz. Böyle düşünmekte de haklı olabilirsiniz. Öyle olmuyor. Bir anda verilmiş bir karar değil bu. Yaşadıklarım beni bu küçük ama büyük dünyama itti. En çok da üzüntülerim. Geceler boyu bitmeyen ağlamalarım. Sabah uyandığımda hiç ağlamamış ve üzülmemiş gibi kendimi yataktan kalkmaya zorlamak en kötüsüydü sanırım. Bir de diyorsunuz ya; ''Buna mı üzüldün?, Bunu mu kafana takıyorsun?, Derdin bu mu?''

   Bunları duymak istemiyorum, sizlerden teselli istemiyorum. Saçma sapan sözlerinizi kendinize saklayıp susabilirsiniz. Ne güzel olur değil mi? Susmanız yani diyorum, ne güzel olur. Evet buna üzüldüm, bunu kafama takıyorum, bunu dert ediniyorum. Size anlamsız gelebilir. Hayat benim ya, hani ben yaşıyorum ya, o sorunların içinde ben boğuluyorum ya, o koşullarda ben düşünüyorum ya da düşünemiyorum. Yani yine diyorum ki size ne!

    Beni kendi halime bıraksanız. Belki bir süre sonra normale döneceğim. Aslında normale dönmesem, anormal olarak kalsam ne olur? Sizin tarafınızdan kabul görmem sonra tabii, bu önemli. İstediğim gibi anormal yaşarsam ne dersiniz sonra? Saçma sapan klişe sözleriniz beynimin içinde biliyor musunuz? Artık onları duymak istemiyorum. Çığlık atmak ve sizden kurtulmak  en iyisi gibi. Ne dersiniz? Size niye fikrinizi soruyorsam? Canım ne isterse onu yapacağım. Zaten sizin için kabul görmüş kuralları yapsam da konuşacaksınız. Aslında baktığınızda değişen bir şey yok. Siz hep konuşuyorsunuz. Hep söyleniyorsunuz. Hiç susmuyorsunuz. Buna hakkınız yok. ''Neye hakkımız yok?'' diyorsunuz. Hemen söyleyeyim. Beni bu kadar suçlu hissettirmenize hakkınız yok. Susun artık, yeter! Bu kavanoza girince sizi duymuyorum işte. Sessizlik ve huzur. Ohh ne güzel, dünya varmış...

   Siz diyorum. Peki, kimden bahsediyorum sizce? Bakın bunu ben de bilmiyorum. Karmakarışık her şey. Bir şeyler beliriyor gibi sanki gözümün önünde, bazen de yok oluyorlar. Kimden bahsettiğimin önemi var mı? Burada önemli olan ben değil miyim? Benden daha önemli bir şey yok şu an için en azından. O yüzden size bir açıklama yapmak zorunda hissetmiyorum. ''Bütün bunları niye söylüyorsun, bu cümleler de bir açıklama değil mi?'' diye sorguluyorsunuz yine. Her zamanki sorgulamalarınız devam ediyor. Sadece canım istedi. Evet evet bütün bunları söylemeyi canım istedi. Şimdilik bu kadar. Sonra ne söylerim ben de bilmiyorum... 

       Son cümleyi yazdıktan sonra günlüğümün ilk sayfasını yazmaktan dolayı yüzümde oluşan kocaman bir mutluluk vardı. Günlük, Bölüm 1 yazmıştım sayfanın sonuna ayrıca. Sayfanın sonunda olan iki tane çizilmiş yüz var, bunları da sonra söyleyeceğim. Hoşuma gitmişti bu ayrıntı anlamsız bir biçimde. Defterin kapağını kapattım, açık camdan içeriye doğru esen rüzgar güzel bir serinlik veriyordu. Sonra ayağa kalkıp odadan çıkmak üzere adımımı attım...

         🎈Devam edecek😊

         🎈Görseli yapay zekayla oluşturdum😊