Uzun zaman oldu yazmayalı. Bir daha bu kadar ara vermemeliyim. Yazacaklarım birikiyor. Sonra unutuyorum. Bunu da yazmalıyım günlüğüme diyorum o anda. Sonra yok olup gidiyor. Beynimin içinde dans eden harfler kelimeleri oluşturduktan sonra benimle dalga geçer gibi yok oluyorlar. Evet evet yok oluyorlar. Size de oluyor mu? Bakmayın öyle. Yani sizin de kelimeleriniz kaybolup gidiyor mu? Yoksa bu sadece bana olan bir şey mi? Bazen birisine kızıyorum. Söyleyeceklerimi aklımda tutayım diyorum. Konuşurken o sinirle unutup gidiyorum. Birkaç saat sonra kendi kendime söyleniyorum. ''Bunu niye söylemedim?'' Söylenmenin de bir faydası yok. Ne olacak benim bu hallerim onu da bilmiyorum. Bir gün bulutların üstündeyim, mutluluktan havalara uçuyorum. Bir gün depresif bir halde, yerimden kalkmak istemiyorum. Yani sizin anlayacağınız saçmalıyorum. Aslında saçmalık da değil, psikoloji. İnsanım ben de. Her gün aynı olamam ki. Bu da çok normal. Bazen düşününce kendimi suçluyorum.
Yeni bir yıla heyecanla ve umutla girdim😊 Bu sene içimde çok fazla umut var. Her sene yeni yıla umutla giriyorum evet doğru. Bu sene biraz daha farklı hissediyorum. Nedenini tam olarak bilemiyorum. Sadece içimde çok fazla gülümseme dolu iyi günler geleceğine dair bir his oluşuyor. Belki de böyle hissetmek tamamen psikolojik. Kendi psikolojimi buna zorluyorum sanırım. Umarım hissettiğim gibi olur😊 İçimden ne kadar çok şey geçirsem de benim için her zaman öncelikli olan ve en önemli istediğim şey sağlık. Yanında da huzur. İkisi ikiz kardeş gibi benim için. Sağlık ve huzur olmazsa her şey çok boş. Evet zaman zaman sinirlerimi bozan ve içinden nasıl çıkacağımı bilmediğim bazı durumlar yaşıyorum evde. Yine de geçiyor bir süre sonra. Tabii bu arada aşırı yıprandığımı söylemeden geçemeyeceğim. Bu sene yapmak istediklerim var. Yalnız öyle büyük büyük hayaller kurup sene sonunda ''yapamadım yine'' demek istemiyorum. Kendimce yapabileceğim küçük hedefler koymak